18. Hogsmeade cz. III czyli dwie furtki oraz szlaban i jego skutki

Witajcie, Kochani!

     Udało mi się skończyć rozdział dzisiaj z czego strasznie się cieszę. Siedziałam nad nim cztery godziny, próbując dopasować fragment Dorcas - Syriusz do tego co było i co będzie. Miałam zamiar trochę inaczej to poprowadzić w tym rozdziale, ale jakoś samo napisało mi się to, co się napisało, więc postanowiłam, że tak to zostawię. Przez to będę musiała wcześniej wyjawić tajemnicę Dorcas Meadowes, ale mam nadzieję, że uda mi się dopisać ten fragment szybciej i kolejny rozdział pojawi się zgodnie z terminem w przyszłą sobotę. 

    Cały fragment z punktu widzenia Dorcas był wstawiany dodatkowo, dla bardziej szczegółowego wyjaśnienia tego, co stanie się w najbliższym czasie i mam nadzieję, że wam się spodoba. Mam również nadzieję, że tego nie schrzaniłam aż tak bardzo. 

     Chciałam jeszcze podziękować Em, za jej cudowną dedykację dla mnie. Kochana, nawet nie wiesz, ile uśmiechu na moich ustach oraz radości wywołała ona we mnie. Dziękuję Ci za te wszystkie miłe słowa, które kierujesz do mnie od początku istnienia tego bloga. Naprawdę podnoszą mnie na duchu i są powodem, dla którego nadal piszę, więc ten rozdział chciałabym zadedykować właśnie Tobie. 

Pozdrawiam

Luthien

***

Lily Evans

     Minęło parę minut, zanim dziewczyny do mnie dołączyły i razem poszłyśmy kontynuować zakupy, ale już w nieco gorszych nastrojach. Byłam zła. Chciałam z kimś porozmawiać, myślałam, że jeśli powiem im o wszystkim, ulży mi, ale byłam w błędzie. Sprawy przybrały niekorzystny dla mnie obrót i wiedziałam, że Ann i Dorcas tak czy inaczej przedyskutują wszystko i nie zostawią tej sprawy.

     Po ciężkich zakupach, z których ostatecznie jednak byłam zadowolona, wróciłyśmy do zamku i od razu rzuciłyśmy się na obiad. Zostały mi tylko dwie godziny do czasu, aż będę musiała się zmierzyć z Potterem.

     O wpół do szóstej wyszłam z Pokoju Wspólnego i udałam się w stronę chatki Hagrida. Dziewczyny nie chciały zostać w wieży, więc mnie odprowadziły.

- Cześć, Hagrid – powiedziałam, kiedy dotarłyśmy na miejsce.

- Cześć, Lily. Widzę, że James jak zwykle się spóźnia. Nadal strasznie ci dokucza?

- Żadna nowość – stwierdziła Ann.

- Nie jest tak źle – odparłam niezgodnie z prawdą.

     Dziewczyny poczekały ze mną do czasu, aż szanowny pan Potter w końcu się zjawił.

- Sie masz, Hagrid – rzucił z uśmiechem, a ja poczułam ucisk w okolicy serca.

- To my już pójdziemy – powiedziała Dorcas. – Do zobaczenia później, Lily.

- Jeśli przeżyjemy – Rogacz puścił do niej oko.

     Boże, jaki on jest żałosny, pomyślałam. Pożegnałam się z przyjaciółkami, a potem zostałam sama z Hagridem oraz chłopakiem, którego w tym momencie naprawdę nienawidziłam.

- Co teraz? – spytałam. – Jeśli już mam odbyć mój pierwszy w życiu szlaban, to zróbmy to szybko...

- I bezboleśnie – dodał Potter z uśmiechem na twarzy. Jego poczucie humoru było naprawdę żałosne. Poza tym zauważyłam, że od czasu przybycia, Rogacz nie spojrzał na mnie ani razu. I dobrze. Im mniej wzajemnego kontaktu z nim, tym lepiej. 

- Spokojnie, już idziemy – rzekł Hagrid, a potem wszedł do chatki, wziął dwie lampy i zawołał psa.

- Jak się masz, Brytan? – powiedziałam. Pies szczeknął i zamerdał ogonem, a ja pogłaskałam go po głowie.

- Gdzie idziemy? – zapytał Rogacz.

- Do Zakazanego Lasu oczywiście. Ostatnio centaury są bardzo zaniepokojone, cholibka, a naprawdę ciężko je przestraszyć.

- I my mamy sprawdzić, co się stało? – spytałam.

- Nie inaczej.

- Hagrid, a nie sądzisz, że jeśli centaury nie mogą sobie z tym poradzić, to my tym bardziej nie mamy szans?

- A co, boisz się? – Potter pierwszy raz się do mnie odezwał.

     Tak, bałam się, ale nie mogłam dać mu tej satysfakcji. Przełknęłam ślinę i zmierzyłam go wzrokiem.

- Nie, chyba, że ty masz jakiś problem. – Nie odpowiedział, więc Hagrid znowu przejął inicjatywę.

- Tylko się rozejrzymy. No, to czas na nas. Im szybciej to załatwimy, tym lepiej i dla was, i dla mnie. – Skinęłam głową.

     Poszliśmy dosyć spory kawałek w głąb lasu. Z każdym kolejnym krokiem rosło więcej drzew i robiło się coraz ciemniej. Zadrżałam. James spojrzał na mnie, ale szybko odwróciłam wzrok i udałam, że tego nie zauważyłam. Po jakimś czasie usłyszałam szelest, który dobiegał z dosyć bliska. Serce podeszło mi do gardła.

- Hagrid? – powiedziałam drżącym ze strachu głosem, a następnie zrobiłam dwa kroki w stronę Rogacza. Nieważne, że był skończonym idiotą. Ważne było to, że w przypadku zagrożenia obroniłby mnie lepiej niż gajowy.

     Znowu usłyszałam szelest. Tym razem dochodził z krzaków po mojej prawej stronie. Krzyknęłam, kiedy w końcu wyszedł z nich centaur.

- Sie masz, Firenzo – rzekł gajowy.

- Witaj, Hagridzie – odparł tamten. – Co tu robicie? Wiesz, że ostatnio wzmocniliśmy naszą czujność. Mojemu stadu nie spodoba się wiadomość o tym, że zapuszczasz się tak daleko i to na dodatek z obcymi – centaur, nazwany przez Hagrida Firenzem, spojrzał na nas uważnie.

- Przyszliśmy sprawdzić, co się dzieje – wyjaśnił gajowy. – Dzisiaj znowu znalazłem kilka martwych zwierząt. To coś zabija niewinne istoty i trzeba się tego pozbyć – dodał wzburzony.

- Hagridzie, przecież ci mówiłem, że sami sobie poradzimy.

- Przepraszam bardzo – wtrącił się Potter. – Może ktoś nam wyjaśnić, czym jest to „coś”, o czym ciągle mówicie?

     Dobre pytanie, przyznałam. Sama chciałabym wiedzieć, po co w tej właśnie chwili tkwiłam w Zakazanym Lesie, zamiast na spokojnie przymierzać sukienkę na bal.

- Od pewnego czasu w lesie grasuje coś... niebezpiecznego. Zabija wszystko, co spotka na swojej drodze, ale nas – centaurów, nie atakuje. Nie możemy jednak pozwolić, by to coś zabijało zaprzyjaźnione z nami zwierzęta – wyjaśnił Firenzo. – Od kilku dni przeczesujemy las w poszukiwaniu tej bestii. Wzmocniliśmy straże... Sądzimy także, że tego potwora wabi ludzkie mięso, gdyż częściej ukazuje się w okolicach chatki Hagrida.

- Na pewno przesadzacie – powiedział James. – Jeśli mamy znaleźć to coś, to zaczynajmy, bo nie będę tu siedział w nieskończoność. – Nie podzielałam jego opinii odnośnie „potwora”, ale chciałam jak najszybciej wrócić do zamku, więc przytaknęłam.

- Chłopcze... – zaczął Firenzo. – Ten las jest pełen niebezpieczeństw.

- Brałem udział w wielu niebezpiecznych akcjach – powiedział Potter.

     Jak mnie wkurza ta jego obojętność na wszystko. Potrafi się tylko chwalić, a nie dba nawet o własne życie, stwierdziłam. Mam nadzieję, że Rogacz w końcu dostanie za swoje. 

- Proponuję się rozdzielić – rzekł Hagrid. – Ja pójdę z Firenzo, a Lily i James razem.

- Nie ma mowy – zaprotestowałam. – Z tym idiotą czeka mnie pewna śmierć – wyjaśniłam, chociaż naprawdę nie to było powodem mojego protestu. Ja się po prostu bałam zostać z nim sam na sam.

- Aż tak bardzo mi nie ufasz? – spytał James. – Przecież już raz uratowałem ci życie. Myślę, że w ostateczności mógłbym to zrobić ponownie.

     Miałam ochotę go uderzyć. Był bezczelny, chamski i dobrze potrafił wykorzystywać swoją przewagę. Jednak tym razem nie chciałam dać mu zatryumfować.

- W porządku – powiedziałam w końcu stanowczo. – Chodźmy. – Zaraz potem zwróciłam się do Rogacza. – Jeszcze zobaczymy, kto tu będzie kogo ratował, Potter.

- No więc dobrze – rzekł Hagrid. – My pójdziemy w tę stronę, a wy w tamtą. Weźcie Brytana, może na coś się przyda. I nie pozabijajcie się nawzajem. – Zawołałam psa, Rogacz wziął od gajowego jedną z lamp, a potem, ku mojej rozpaczy, rozdzieliliśmy się.

     Szliśmy jakiś czas w milczeniu, nasłuchując jakichkolwiek oznak zagrożenia. Cisza, która nam towarzyszyła naprawdę mnie dobijała i napawała strachem. Najgorszy z tego wszystkiego był brak reakcji Rogacza. Na co dzień buzia mu się nie zamykała, a teraz, kiedy z miłą chęcią posłuchałabym nawet najbardziej irytującej paplaniny w jego wykonaniu, milczał, nie zaszczycając mnie nawet jednym spojrzeniem. Byłam na niego naprawdę zła. Czułam się przez niego zraniona i upokorzona. Nie wiem, dlaczego tak emocjonalnie reagowałam na jego obojętność, ale męczyło mnie to bardzo, bo już nie panowałam nad sobą. Potter zrobił ze mnie kogoś, kim przez tyle lat nie chciałam być.

     Po kolejnych piętnastu minutach ciszy nie wytrzymałam.

- Potter, wyjaśnijmy sobie coś – powiedziałam, zatrzymując się.

- Przecież wszystko już sobie wyjaśniliśmy – rzekł beznamiętnym tonem.

- Powiedz mi, o co ci chodzi – mówiłam dalej, nie zwracając uwagi na jego odpowiedź. – Powiedz mi czy to, co robisz, robisz z własnej woli, czy dlatego, że ja cię do tego zmusiłam?

- Nie rozumiem – odparł, ale w jego głosie wyczułam widoczne ożywienie.

- James, to ja nie rozumiem! Nie rozumiem, dlaczego po tym wszystkim...

- A czy to ważne? Czy to ważne, dlaczego to zrobiłem? Przestań ciągle zawracać mi głowę, bo jeszcze pomyślę, że ci na mnie zależy. – Był teraz tak blisko, że mogłam zobaczyć w jego oczach błysk. Miałam nadzieję, że mocne bicie mojego serca nie było słyszalne. Teraz, w nikłym blasku ledwo przebijających się gwiazd, miałam ochotę go pocałować. Miałam też świadomość tego, że mnie zranił, a co ważniejsze, że mam chłopaka, więc w końcu odsunęłam się szybko.

- Wiesz co, wal się – rzuciłam ze złością, a potem zostawiłam go samego, idąc w głąb lasu. Dlaczego?, myślałam. Dlaczego on tak na mnie działa? Byłam wściekła, ale i zażenowana. Przez tak długi czas znosiłam jego nachalność, a teraz on mi mówi, że się narzucam? Poczułam, jak łzy spływają mi po policzkach. Pierwszy raz na poważnie przez niego płakałam, a obiecywałam sobie, że nigdy więcej nie dopuszczę do takiej sytuacji. Zresztą było mi już wszystko jedno, bo moje plany, zamiary i postanowienia szlag trafił. Chciałam być twarda, ale musiałam w końcu pogodzić się z tym, że przegrałam. Nie byłam tylko pewna, kto na tym bardziej skorzystał. Jeśli Potter chce się dalej bawić w ten sposób, proszę bardzo. Nie miałam zamiaru dłużej udawać, że coś mnie to wszystko obchodzi. W porządku, postanowienia postanowieniami, ale co w takim razie mam zamiar zrobić ze łzami, które nadal płynęły? Szlaban, który miał być wypełnieniem obowiązku, a także karą za spoliczkowanie Pottera, przerodził się w prawdziwy koszmar. Chciałam, żeby to wszystko jak najszybciej się skończyło, bo byłam załamana i zdruzgotana. Żaden chłopak jeszcze nigdy tak mnie nie potraktował. Gdyby tamtego pamiętnego wieczora to on stał na moście, nie kiwnęłabym palcem. Tak to się powinno skończyć, stwierdziłam. Miałabym spokój, a co ważniejsze nie byłabym zależna od osoby, która powinna zniknąć z mojego życia jak najszybciej. NA ZAWSZE.

     Tak rozmyślając, czyli wściekając się na Pottera i użalając się nad sobą, szłam przed siebie w całkowitej ciemności. Drzewa rosły tu bardzo gęsto, dlatego z trudem przedzierałam się przez las. Nie pomagały także łzy ciągle kapiące mi z policzków, rozpuszczone włosy, które haczyły się o gałęzie oraz chłód, jaki w tej chwili odczuwałam. Nie widziałam już także słabego promienia światła, dolatującego z lampy, którą niósł Rogacz. Dopiero teraz, tak naprawdę, uświadomiłam sobie moje położenie. Oprócz tego, że byłam na krawędzi, jeśli chodzi o moje relacje z Jamesem, to w obecnej chwili byłam także sama w lesie. GDZIEŚ w Zakazanym Lesie.

     W końcu ogarnęła mnie panika. Nie wiedziałam, w którą stronę poszli Hagrid i Firenzo ani nawet gdzie zostawiłam Rogacza. Nie chciałam wołać o pomoc, bo znowu wyszłabym na przegraną pozycję. Poza tym mogłam ściągnąć na siebie nie tylko Pottera. Musiałam wziąć się w garść. Wyciągnęłam różdżkę z tylnej kieszeni jeansów i zapaliłam światło. Obróciłam się, rozglądając dookoła. Nic. Wszędzie ciemno. Spróbowałam dostrzec na niebie księżyc albo gwiazdy, ale i to nic nie dało. Westchnęłam. Musiałam w końcu przyznać sama przed sobą, że zgubiłam się dlatego, iż nie potrafiłam normalnie rozmawiać z Potterem.

     Jeszcze raz, tym razem uważniej, przyjrzałam się najbliższej okolicy. W jednym miejscu dostrzegłam kilka połamanych gałęzi, więc postanowiłam pójść w tamtą stronę, mając nadzieję, że idąc tutaj, sama wyrządziłam te szkody. I chyba miałam rację, bo przez następnych kilka minut, z trudem, ale jednak, odnajdywałam ślady mojej działalności.

     W pewnym momencie drzewa rozrzedziły się, ale jednocześnie ze stwierdzeniem tego faktu, ja zgubiłam punkt zaczepienia. Rozglądałam się przez kilka minut uważnie, ale niestety nic nie mogłam dostrzec. Znowu ogarnęła mnie panika, poczucie beznadziejności i bezsilność. Załamana usiadłam pod jednym z drzew, schowałam twarz w dłoniach i znowu zaczęłam płakać.

     Nie wiem, jak długo tak siedziałam. Może dziesięć minut, może pół godziny, a może godzinę. Grunt, że wkrótce zapas moich łez na razie się wyczerpał. I dobrze, pomyślałam. Nie wiem, dlaczego w ogóle przez niego płaczę. Jeszcze nigdy, ale to naprawdę nigdy nie płakałam przez żadnego chłopaka. To zawsze oni mieli problem, bo zazwyczaj to ja z nimi zrywałam.

Dorcas Meadowes

     Dzień zbliżał się ku końcowi. Dwójka moich przyjaciół łaziła właśnie po lesie i miałam nadzieję, że wrócą cali, nie zabijając się wzajemnie w tym krótkim czasie, który musieli spędzić razem w ramach szlabanu. Byłam przerażona tym, co mi dzisiaj powiedziała Lily, ale nie miało żadnego sensu roztrząsanie tego i cofanie się w czasie. Moja przyjaciółka już wymazała z pamięci tamto wydarzenie i nie miała zamiaru do niego wracać. Westchnęłam i przeniosłam się myślami do Zakazanego Lasu oraz, jeszcze o tym niewiedzącej do końca, zakochanej pary przyjaciół. Nie sądziłam, że nowa taktyka stosowana od kilku dni przez Pottera względem Lily sprawdzi się. Co więcej uważałam, że to był głupi pomysł, ale z drugiej strony Evans naprawdę czuła się bardzo dotknięta i zraniona tym, co jej ostatnio powiedział Rogacz. Swoją drogą, co z niego za idiota. Bez tej nienawiści mogło się obejść.

     Rozejrzałam się po pokoju. Ann gdzieś zniknęła, a mój wzrok padł na pewnego chłopaka siedzącego w cieniu, poza światłem kominka rozlewającym się po pomieszczeniu. Przystojny brunet o szarych oczach nie zwracał uwagi na nic innego poza śliczną blondynką, do której szczerzył swoje białe zęby, zbliżając się do niej coraz bardziej. Coś jej opowiadał, a ona co chwilę wybuchała perlistym śmiechem, wgapiając w niego, jak w obrazek, swoje brązowe oczy. Mimo tego, że byłam trochę zazdrosna, zadziwiająco mało mnie to w sumie obeszło. Dlaczego? Być może dlatego, że już zbyt długo czekałam na zmianę, do której zapewne nigdy nie dojdzie. Nie w tym przypadku. Byłam zakochana, a on, wykorzystując tą sytuację, czarował mnie tak samo jak inne dziewczyny. Problem w tym, że potrafiłam dostrzec moment, w którym powinnam zrezygnować, moment, w którym to, co robiłam, zaczynało mi się nie opłacać. I ja go niestety dostrzegłam, jakiś czas po tej naszej pseudo randce. Chodził za mną, to fakt, ale jednocześnie podążał także innymi drogami, na końcu których czekały na niego „zapasowe opcje”. Może było w tym trochę mojej winy, bo nie chciałam od razu przechodzić do rzeczy, próbując zmusić go do tego, by okazał odrobinę zainteresowania, które nadałoby sens temu, do czego dążyliśmy. Tak się nie stało. Dalej robił to, co robił, a mi powoli przestało to przeszkadzać, chociaż nadal trochę bolało. Pokładałam w Blacku większe nadzieje, których pył właśnie rozwiewał. Myślałam, że go kocham, myślałam, że on również się mną zainteresował, ale czy można dzielić takie uczucie pomiędzy dwie osoby? Raczej nie, bo gdyby czuło się coś do tej pierwszej, nie poczułoby się niczego do tej drugiej.

- O czym myślisz, piękna? – mój wewnętrzny monolog przerwał głos Syriusza, którego osoba właśnie rozwalała się na fotelu stojącym obok mojego.

- O tym, że twoje tanie teksty rzucane do dziewczyn są tandetne, oklepane, a co najważniejsze ŻAŁOSNE.

- Ale działają – odparł Łapa z zadowolonym uśmiechem na twarzy.

- Tak myślisz? – spytałam.

- A ty tak nie myślisz? Siedzisz tutaj ze mną, rozmawiasz ze mną i spotykasz się też ze m n ą – wyjaśnił.

- Dosiadłeś się do mnie to po pierwsze. Zawracasz mi głowę to po drugie. Mogłeś zostać z tą blondynką to po trzecie i zapamiętaj sobie jedną rzecz: nasz „związek” – nakreśliłam w powietrzu cudzysłów – to nie jest żadne spotykanie się. Do tego dużo brakowało i nadal brakuje – zauważyłam. – Nasze relacje są od tego dalekie.

     Łapa wpatrywał się teraz we mnie swoimi szarymi oczami. Był naprawdę przystojny. Podłużna twarz o wyraźnie zarysowanych liniach okolona przydługimi, rozrzuconymi, czarnymi włosami, błyszczące oczy, idealnie, jak na chłopaka, skrojone usta i jednodniowy zarost dodawały mu jeszcze większego uroku. Z rozpiętą koszulą i luzackim stylem bycia był zdecydowanie przystojniejszy od Pottera. Nic więc dziwnego, że większość dziewczyn lgnęła do niego. Problem w tym, że ten drugi od lat zapatrzony był w moją przyjaciółkę, wykorzystując fanki do swoich „zacnych” celów wywołania zazdrości u Evans, a ten pierwszy każdą z dziewczyn traktował tak samo. I o ile Lily mogła w każdej chwili podjąć śmiałą decyzję o życiu z Potterem do grobowej deski, o tyle ja nie chciałam stać się kolejną zabawką Syriusza, którą zostawiłby przy pierwszej lepszej okazji, tracąc całe zainteresowanie, bo nigdy nikogo nie kochał i nie sądziłam, że mógłby pokochać. Mimo, iż usilnie chciałam w niego uwierzyć, nie wiedziałam, czy jeszcze potrafiłam. Stopniowo dawkowałam sobie nasze relacje, próbując przyzwyczaić do nich i siebie i jego, próbując przekonać się, czy da się z nim normalnie żyć, czy da radę sprawić, by zaczęło mu zależeć chociaż w minimalnym stopniu tak, jak Jamesowi na Lily. Nie wyszło i miałam zamiar się wycofać. Szczerze? Mimo tylu lat nabijania się z tej relacji, zazdrościłam Evans Pottera, który był w stanie zrobić dla niej wszystko, poświęcając nawet własne życie. Czy ja nie mogłam poznać kogoś pokroju Rogacza? Kogoś, kto poza mną świata nie widzi? Zapewne mogłam. Może nawet już go znałam?

- Chciałabyś to zmienić? – głos Łapy znowu wyrwał mnie z zamyślenia. Nie wiedziałam, jak długo już mi się przygląda. Odwróciłam wzrok. Co mu miałam powiedzieć? Postawić ultimatum? Naprawdę wolałam odpuścić i jakoś nie było mi strasznie źle z tego powodu, bo od początku byłam przygotowana na taki obrót spraw, a raczej brak tego obrotu. Z jednej strony marzyłam o tym, by Black spojrzał na mnie inaczej niż zwykle, z drugiej wiedziałam, że to nie nastąpi, o czym przypominał mi na każdym kroku. Byliśmy na randce dwa czy trzy razy, w zależności od tego, jak on to postrzegał, ale nawet nie próbował zmienić tego w coś innego. Fakt, próbował traktować mnie inaczej, rozmawiał ze mną inaczej, ale to nie było to. Widziałam, że nie bardzo mu zależy, a wszystko, co między nami było, miało raczej charakter spotkań, które zazwyczaj odbywał ze swoimi kolejnymi dziewczynami. Zresztą, na co ja liczyłam? Czym niby różniłam się od połowy społeczności szkolnej? Przeboleję to.

- Nie wiem, Syriusz – powiedziałam więc. – Chyba nie. Bynajmniej nie teraz. Nie oczekuję od ciebie miłości takiej, jak u Jamesa i Lily, ale nie chciałabym, żebyś traktował mnie jak każdą inną dziewczynę. Jestem warta więcej – wyjaśniłam. – Nie chcę być z chłopakiem, dla którego jestem tylko trofeum niereprezentującym niczego więcej, bo zasługuję na szczęście, którego, jak widać, ty nie potrafisz dać.

- Dor, nie jest tak jak myślisz – rzekł Łapa, prostując się nagle w fotelu i wpatrując się we mnie usilnie. Był chyba lekko zaskoczony moją odmową.

- Wybacz, ale tak się właśnie czuję.

     Syriusz wstał z fotela i klęknął przy moich nogach.

- Co mam zrobić, żebyś mi uwierzyła? – spytał, poważnym, jak na niego, tonem, łapiąc mnie za ręce.

- Udowodnić, że to, co mówisz, jest prawdą. Nie wymagam od ciebie wiele, ale muszę wiedzieć, że jest w tym jakiś sens. Ja cię naprawdę lubię, Black…

- Ale nie czujesz do mnie nic więcej, mam rację? – wszedł mi w słowo.

- Nie wiem, co czuję w t e j chwili. Jeszcze niedawno czułam coś więcej, dzisiaj to uczucie jest mgliste – przyznałam. – Dałam ci już jedną szansę, Syriusz i według mnie jej nie wykorzystałeś. Żeby coś z tego wyszło, najpierw ty musisz poczuć coś do mnie.

- Dorcas, ja… Naprawdę czuję do ciebie coś… Czego nie potrafię określić – powiedział trochę niepewnie. – Jesteś piękna, mądra, zabawna, inteligentna…

- I dlatego „spotykając się” ze mną, spotykasz się również z innymi dziewczynami? – tym razem ja weszłam mu w słowo. Łapa spuścił głowę, wzdychając.

- Dor…

- Nie, Black. Mnie nie oszukasz. Jesteś, jaki jesteś i nie oczekuję, że się dla mnie zmienisz. Naprawdę tego nie wymagam. Chcę tylko trochę uczucia, szczerości i wierności. Inaczej nic z tego.

- Więc co mam zrobić, żebyś mi zaufała?

- Coś, dzięki czemu uwierzę w każde twoje słowo. Coś, dzięki czemu będę wiedziała, że tylko ja się dla ciebie liczę – powiedziałam. – Nie chcę zmarnować sobie życia ani rozpaczać po chłopaku, którego kochałam, a który nie okazał się mnie wart. Wybacz, ale nie wszystkie dziewczyny są takie same. Nie jestem kolejną kopią tych, które się z tobą spotykają, nie jestem też kopią mojej przyjaciółki, która wie, że kocha Jamesa, a jednak usilnie tłumi to uczucie. Ja chcę być szczęśliwa, Black. Mam swoje zasady i sama stwierdzam, czy to, w co chcę się wpakować, ma sens. Nasz związek na chwilę obecną by go nie miał. – Zakończyłam swoją przemowę, a potem wstałam z fotela i poszłam na górę, zostawiając go zamyślonego.

~ * ~

     Zamknęłam się w łazience, związałam włosy i odkręciłam wodę, która gorącym strumieniem zaczęła lać się do wanny. Tafla lustra powoli parowała, więc przetarłam ją ręką, spoglądając na własne oblicze. Pociągła, blada twarz, brązowe oczy oraz podobnego koloru proste włosy. Nic nadzwyczajnego, więc czego ja oczekuję od życia?

     Zaczęłam się rozbierać w chwili, kiedy ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Westchnęłam i otworzyłam je, stając twarzą w twarz z Kate.

- Pytałam przecież, czy chcesz skorzystać z łazienki – zauważyłam.

- Wiem, ale nie o to chodzi – odparła.

- Więc o co? – Rozejrzałam się po pokoju, zatrzymując wzrok na uchylonych drzwiach, za którymi stał Black. Zauważywszy mnie, wszedł do środka. – Co ty tu robisz? – zwróciłam się do niego.

- Chciałem cię wyciągnąć z zamku – wyjaśnił.

- Teraz? Jest ciemno, późno, niedługo kolacja, a poza tym właśnie miałam zamiar się wykąpać.

- Daj mi pół godziny. Proszę, Dor – rzekł i podał mi żółtego tulipana, którego właśnie wyczarował.

     Zerknęłam na zegar, a potem na Łapę, który wpatrywał się we mnie z wyczekiwaniem.

- Dobrze. Pół godziny i ani minuty dłużej. Daj mi chwilę, muszę się ubrać.

- Dziękuję – powiedział uradowany i pocałował mnie w policzek. – Czekam na dole – dorzucił i wyszedł.

- Pozostawmy to bez komentarza – uprzedziłam pytanie mojej współlokatorki, wyczarowując wazon z wodą i wkładając do niego kwiatka.

- Czemu nie chcesz iść? – spytała.

- Bo nie chcę, żeby Black robił coś na siłę. Wiem, że mu na mnie nie zależy i tyle. Nie chcę marnować i jego i swojego czasu, Kate. Dzisiaj był w Hogsmeade z jakąś dziewczyną, godzinę temu bajerował w Pokoju Wspólnym jakąś blondynkę, po czym przyszedł do mnie spytać pośrednio, czy chcę z nim chodzić.

- I co mu odpowiedziałaś?

- Że nie, a co miałam mu powiedzieć? On się nie zmieni, Kate i obie dobrze o tym wiemy. Nie mam zamiaru umierać z rozpaczy, kiedy zostawi mnie dla pierwszej lepszej dziewczyny. Dostał szansę i jej nie wykorzystał.

- Może…

- Nie – znowu uprzedziłam jej pytanie.

     Zapadła chwila ciszy, podczas której ubierałam cieplejsze rzeczy, zastanawiając się, po co zgodziłam się na to wyjście.

- Już wiem! – krzyknęła w pewnym momencie Wolpert, zrywając się z łóżka i doskakując do mnie.

- Co wiesz?

- Poznałaś kogoś innego. – Wlepiła we mnie swoje piwne oczy.

- Co? Nie! Pogięło cię? Skąd ci to przyszło do głowy? – zaprzeczyłam szybko, a moje myśli automatycznie poleciały w odpowiednią stronę.

- Przestaje ci zależeć, kiedy poznajesz kogoś innego – wyjaśniła. – Wierz mi, nie raz już to przechodziłam.

- Wiem – odparłam, pokazując jej język.

- Sama nie jesteś lepsza – zrewanżowała się. – Kto w zeszłym roku rozpaczał po Justinie? Przeszło ci, kiedy wbiłaś sobie do głowy Blacka.

- Wydaje ci się. Poza tym, ja go sobie do głowy nie wbijałam.

- Tak, tak… 

- Dobra, nie gadam z tobą dłużej. Koniec tematu. Wychodzę – rzuciłam i skierowałam się w stronę wyjścia.

- Baw się dobrze! – krzyknęła jeszcze, na co uśmiechnęłam się tylko i wyszłam.

~ * ~

- Jestem. Gdzie idziemy? – spytałam Syriusza czekającego już w Pokoju Wspólnym.

- Na Błonia. Chcę ci coś pokazać – odparł z tajemniczym uśmiechem.

- Ale wrócę do zamku żywa?

- Oczywiście. Nie ufasz mi? – Nie wiedziałam, czy pytanie było retoryczne czy nie, więc nie odpowiedziałam, tylko ruszyłam do wyjścia.

     Schodziliśmy na dół w ciszy, każdy zatopiony we własnych myślach. Nie chciałam, żeby Łapa się nade mną litował, bo ubzdurałam sobie, że mi się podoba, więc czuł obowiązek zabawiania mnie przez jakiś czas. Nie byłam taka.

- Nie musisz tego robić – odezwałam się, kiedy byliśmy już w hallu koło Wielkiej Sali. Wpatrywałam się teraz w jego profil, który tylko nieznacznie wykrzywił się, kiedy otworzył usta.

- Nie muszę, ale chcę. Chodź ze mną – dodał i pociągnął mnie za rękę.

     Wyszliśmy na dwór i szliśmy kawałek w stronę boiskowych trybun. Przeczuwałam już, jaki plan miał Łapa. Z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej żałowałam, że zgodziłam się na to wyjście, obawiając się najgorszego i… Moje obawy niestety się potwierdziły, gdy zauważyłam miotłę towarzyszącego mi Huncwota. Zatrzymałam się gwałtownie, stając automatycznie w miejscu. Łapa, trzymający mnie dotąd za rękę, zachwiał się zdezorientowany i spojrzał na mnie. Wieczór był cudowny. Księżyc i gwiazdy świeciły jasno na niebie miękkim światłem otulającym Hogwart i całą najbliższą okolicę, a ja stałam jak sparaliżowana, niezdolna się poruszyć.

- Co się stało? – spytał Syriusz, patrząc na mnie uważnie. Nie odpowiedziałam, więc chłopak wziął do ręki swoją miotłę, przełożył przez nią nogę i zaprosił mnie gestem, żebym i ja usiadła na niej razem z nim.

- Zapomnij o tym – powiedziałam, cofając się trochę. Żałowałam, że tu przyszłam. Tyle lat dusiłam to w sobie, a teraz miałam do tego wracać? Nie ma mowy. Nie mogłam znowu zagłębić się w tych destruktywnych dla mnie wspomnieniach.

- Dor, nic ci się przecież nie stanie. Latam na miotle od trzeciego roku życia i nigdy z niej nie spadłem. Zobaczysz, że… – Black próbował przekonać mnie do swojego pomysłu, jakim było pokazanie mi zaczarowanej scenerii z lotu ptaka.

- Nie wsiądę na miotłę – rzekłam powoli, próbując kontrolować swój głos, bo czułam, że zaraz odmówi mi posłuszeństwa.

- Ale…

- Nie ma mowy. Nie wsiądę na nią, Syriusz. Nie zmusisz mnie do tego.

- Dorcas, ja… – zaczął Łapa, teraz już totalnie zdezorientowany moim zachowaniem. – Mówiłaś, że masz lęk wysokości, więc pomyślałem, że pomogę ci się z tym uporać. Moglibyśmy wznieść się tylko na dwa metry. Tak na początek… Latanie jest cudowne. Szczególnie nocą.

- Syriusz, doceniam gest, ale nic z tego nie będzie. Nie wsiądę na miotłę – powtórzyłam. – Tu nie chodzi o ciebie, tylko o mnie, o mój lęk wysokości… – Nie mogłam dokończyć wypowiedzi. Nie mogłam dokończyć tego kłamstwa teraz, kiedy pierwszy raz od tak długiego czasu, ktoś jawnie zmuszał mnie do latania. Czułam, że gdzieś w moim ciele na nowo otwiera się zasklepiona dawno rana. Zamknęłam na chwilę oczy, bo czułam, że jeśli tego nie zrobię, popłyną z nich łzy, że pierwszy raz od tylu lat to, co się stało, to, co dawno powinno być zapomniane, znowu zostanie opłakane.

- Powiesz mi, o co chodzi? – spytał Black, podchodząc do mnie, a ja pokręciłam głową. – Dorcas…

- Proszę cię, Syriusz. Nie zmuszaj mnie do tego, daj mi odejść i nigdy więcej nie proponuj latania. Bez względu na wszystko. – Ostatnie słowa wyszeptałam, bo mój głos całkowicie się już załamał. Z moich oczu popłynęły tak długo gubione w otchłani rozpaczy łzy, a w podświadomości znowu pojawiła się twarz. Twarz, która już dawno powinna zaznać spokoju.

     Black nie wiedział, co zrobić, więc stał tylko, wpatrując się we mnie z niemałym zaskoczeniem, a ja odwróciłam się i pobiegłam do zamku. Będąc już przy drzwiach, schowałam twarz w dłonie i oparłam się o zimną ścianę, próbując wyrównać oddech.

- Dor – głos Łapy przeciął wszechogarniającą ciszę. Wbił się jak nóż w moje rozbiegane myśli. Spojrzałam na niego. – Przepraszam. Nie powinienem zmuszać cię do tego. – Odwróciłam wzrok, bo tym razem nie chodziło o niego. Podszedł do mnie i mocno przytulił, nie mówiąc nic więcej.

     Staliśmy tak jakiś czas. Wiedziałam już, że kolejny raz nie uda mi się przejść przez to bez uszczerbku na mojej psychice. Trauma i poczucie winy były zbyt duże, bym kiedykolwiek mogła o wszystkim zapomnieć. Przez lata musiałam zmagać się z tym sama, wiedząc, że ze względu na rodziców, nie mogę nigdy więcej do tego wracać. W końcu nauczyłam się ukrywać ból, ale tego właśnie dnia, zapora, którą budowałam wokół tego feralnego wydarzenia tak długo, roztrzaskał się pod naporem żalu, upychanego latami za jej murami.

- Syriusz! – W końcu ciszę przerwał kobiecy głos. Odsunęłam się szybko od Blacka i oboje spojrzeliśmy w stronę, z której nas dobiegł. W drzwiach, które cały czas były otwarte, stała ta sama blondynka, z którą Łapa rozmawiał wcześniej w Pokoju Wspólnym.

- Jo… Co ty tu robisz? – spytał mój towarzysz, lekko zmieszany.

- Szukałam cię. Umawialiśmy się przecież, że pokażesz mi Hogwart i całą okolicę z góry. NOCĄ. – Blondynka zaakcentowała ostatnie słowo, sugerując, że jej również Black obiecał randkę na miotle.

- Fakt – wyjąkał Huncwot, zerkając na mnie z zakłopotaniem. – Zapomniałem. Przełóżmy to na inny dzień.

- Syriuszku, ale obiecałeś. – Jo zrobiła bardzo zawiedzioną minę. Jej usta zaczęły drżeć, a oczy na chwilę się zaszkliły. Łapa spojrzał na mnie.

- Jeśli jej obiecałeś, to idź. Ja popsułam ci zabawę – powiedziałam cicho. – Przepraszam – dodałam, ocierając łzy z policzków.

- Ale ty… Nie chcę…

- Jestem dorosła, Black. Dam sobie radę – rzekłam. Syriusz zerknął na blondynkę, a potem znowu na mnie.

- Jeśli tak mówisz... Dobrze, w takim razie chodź, Jo – rzucił do dziewczyny, której twarz od razu się rozpromieniła. Blondynka podbiegła do niego szybko, łapiąc go za rękę i razem podążyli w kierunku kawałka pustej przestrzeni przed Zakazanym Lasem.

     Stałam jeszcze chwilę w miejscu, patrząc za nimi tak długo, aż całkowicie zniknęli w ciemności. W tym właśnie momencie, furtka z napisem „Syriusz Black”, zamknęła się z cichym piskiem, a klucz do niej utonął w martwej wodzie nadziei. Czułam się tak, jakby moje serce właśnie rozpadło się na miliony kawałków. Łapa, nieświadomie, rozdrapał jedną z niewielu ran, które w nim nosiłam, zostawiając mnie samą w chwili, kiedy najbardziej potrzebowałam czyjejś cichej obecności. Z moich oczu znowu popłynęły łzy. Łzy bezradności i bólu, których nie potrafiłam w tym momencie zatrzymać. Czułam, że jeśli się im poddam, zniszczę samą siebie, a nie chciałam przechodzić tego kolejny raz. Nadszedł czas, który w myślach przez lata nazywałam „oczyszczeniem”.

     Weszłam do zamku, kierując swoje kroki w stronę zachodniej wieży. Prosząc pierwszą lepszą osobę o pomoc, czekałam chwilę pod drzwiami Pokoju Wspólnego Krukonów, aż w końcu wyszedł zza nich wysoki brunet o miodowych oczach. Zauważywszy mnie, uśmiech, który nigdy nie schodził z jego twarzy, zmienił się w prawdziwą troskę. Podszedł do mnie szybko, biorąc w ramiona. Głaszcząc mnie po plecach, pocałował w głowę, a ja wtuliłam się w niego.

- Eric… – wyszeptałam. – To tak strasznie boli.

- Już dobrze – powiedział swoim miękkim głosem, jeszcze mocniej mnie przytulając. – Już dobrze, Dor. Powiesz mi, co się stało?

Lily Evans

     W pewnym momencie usłyszałam jakiś szelest, a potem trzask. Serce zabiło mi mocniej. Zerwałam się z ziemi i obróciłam. Nic. Już miałam podjąć dalszą wędrówkę, kiedy trzasnęła kolejna gałąź, a potem coś zeskoczyło z drzewa i ciężko wylądowało za moimi plecami. Z sercem w gardle odwróciłam się powoli i o mały włos nie krzyknęłam. Przede mną na trawie siedziało jakieś zwierzę. Chyba to było zwierzę. Miało pięć nóg, z których każda zakończona była zdeformowaną stopą i nisko zawieszony tułów. Całe porośnięte było grubą, czerwonobrązową sierścią. Jednak nie to było najgorsze. Najstraszniejsze były jego błyszczące, paciorkowate oczy oraz szereg małych, ale ostrych zębów. Na pewno bez trudu się nimi posługuje, pomyślałam z paniką.

     Stałam, nie mogąc się ruszyć i wpatrywałam się w to „coś”. Strach mnie sparaliżował, dlatego kiedy to zwierzę zaczęło powoli iść w moją stronę, nie zareagowałam od razu. W końcu zaczęłam się cofać. Chciałam trochę się oddalić, a potem uciec, ale już po chwili mój plan się spalił, gdyż potknęłam się o wystający korzeń i upadłam na ziemię. Dodatkowo różdżka wypadła mi z ręki. Już po mnie, stwierdziłam. Jeszcze przed chwilą myślałam o śmierci jako o wyzwoleniu, pozbyciu się problemów, ale teraz, kiedy dzieliły mnie od niej sekundy, najwyżej minuta, bałam się. Naprawdę bardzo się bałam. Nie miałam jednak wyjścia, musiałam spróbować ucieczki. Powoli dźwignęłam się z ziemi i oparłam o drzewo. Teraz albo nigdy, pomyślałam i rzuciłam się w stronę, gdzie leżała moja różdżka.

     Na reakcję zwierzęcia nie trzeba było długo czekać. Instynktownie zareagowało na mój gwałtowny ruch, odbijając się od ziemi i skacząc w moją stronę. Nie miałam szans. Kiedy już wiedziałam, że jego zęby nie chybią celu i jednak zatopią się w którejś części mojego ciała, błysnęło światło i pokraczny stwór odleciał do tyłu, uderzając o jeden z pni. Mimo to podniósł się bardzo szybko i znowu przygotował do ataku. Kolejne zaklęcie poleciało w jego stronę, ale tym razem chybiło. Następne również. Atak, który teraz nastąpił był szybszy i bardziej zdecydowany, ale tym razem nie był wymierzony we mnie. Dopiero teraz spośród drzew wyszedł Potter, który nadal miotał zaklęciami. Co on tu robi? Kolejny raz ratuje mi życie. Mimo tego faktu byłam zła z tego powodu.

     Kiedy James siłował się z dziwnym zwierzęciem, zdołałam w końcu znaleźć i podnieść różdżkę. Posłałam w stronę tego dziwnego stwora kilka zaklęć, dzięki czemu znowu skupił całą swoją uwagę na mnie. Zostawił Rogacza w spokoju i rzucił się w moją stronę. Nie spodziewałam się tak szybkiego zwrotu akcji, dlatego po chwili poczułam w prawej ręce ostry, przeszywający ból, który na chwilę mnie sparaliżował. Spojrzałam na swoje ramię, z którego obficie kapała krew w chwili, kiedy stwór szykował się do kolejnego ataku na mnie.

- Co ty robisz?! – krzyknął do mnie Rogacz, ale ja w odpowiedzi syknęłam tylko z bólu, próbując unieść różdżkę, by rzucić zaklęcie i nie dopuścić tym samym do kolejnego ataku. – Cholera – zaklął Potter. Podbiegł do mnie i znowu potraktował stwora zaklęciem. Tym razem zwierzę, które było już w powietrzu, opadło na ziemię martwe. Leżąc na plecach, ostatni raz poruszyło nogami.

     Oparłam się o drzewo wyczerpana dosyć obfitym, jak na takiego rozmiaru ranę, upływem krwi. Upuściłam różdżkę na ziemię i spróbowałam zatamować krwawienie.

- Co. To. Było? – spytałam. Serce biło mi jak szalone.

- Sądzę, że kwintoped – odparł Rogacz. Podszedł do martwego zwierzęcia i trącił je różdżką.

- Co?

- Miłe, piękne, mięsożerne zwierzątko, które szczególnie rozsmakowało się w ludziach. – Świetnie, kolejny raz prawie zginęłam i kolejny raz życie zawdzięczam Potterowi. Jest jeszcze gorzej niż myślałam. 

- Skąd to wiesz?

- Yyy... – zaczął, ale wiedziałam, że niczego się od niego nie dowiem. – Po prostu wiem.

     Wywróciłam oczami. Chciałam się wyprostować i wreszcie zająć moją ręką, ale zrobiłam to zbyt gwałtownie i znowu syknęłam z bólu.

- W porządku? – spytał Rogacz, a potem podszedł do mnie i obejrzał moją ranę.

- Zostaw, sama sobie poradzę.

- Ale...

- Nie ma żadnego ale, James. Nic nie jest w porządku. Sterczę od dwóch godzin w Zakazanym Lesie, zamiast przymierzać sukienkę na bal. A to wszystko przez ciebie.

- Ej, uratowałem ci życie.

- Niepotrzebnie! Sama bym sobie poradziła. Nie musiałeś tego robić.

- Czyli kolejny raz, ale teraz niepotrzebnie uratowałem ci życie?

- Dokładnie. Sama bym sobie poradziła – powtórzyłam.

- Nie poradzi...

- Lily! James! – w tej chwili rozległ się głos zasapanego Hagrida. Za nim szedł Firenzo. – Co tu się cholibka stało? Usłyszeliśmy hałasy i... Nic wam nie jest?

- Nie do końca – odparłam.

- Powinnaś iść do Skrzydła Szpitalnego.

- Nie trzeba. Sama sobie z tym poradzę – rzekłam i w końcu podniosłam różdżkę.

- Zaczekaj – powiedział Firenzo, a potem przyjrzał się mojej ranie. – Co zostawiło taki ślad?

- To – James wskazał na zabitego stwora.

- Co to jest?

- Kwintoped – stwierdził Hagrid i wymienił jakby porozumiewawcze spojrzenie z Potterem, co oczywiście nie umknęło mojej uwadze. – Jak go...?

- Nieważne – powiedział Rogacz. – Wydaje mi się jednak, że załatwiliśmy problem, więc może wrócimy już do zamku. Mam nadzieję, że jeszcze zdążymy na kolację.

- Odprowadzę was na skraj lasu – rzekł Firenzo. – A potem wraz ze stadem pozbędziemy się tego stwora.

- W takim razie chodźmy.

- Sekunda – powiedziałam, a potem wymruczałam zaklęcia uzdrawiające. Rana zasklepiła się, ale ręka nadal mnie bolała. Chyba jednak będę musiała przejść się do pani Pomfrey. – W porządku, możemy iść – rzekłam.

     Przez las szliśmy w milczeniu. Hagrid postanowił odprowadzić nas aż do zamku, więc kiedy w końcu Firenzo nas opuścił, spytałam:

- Skąd w Zakazanym Lesie wziął się ten kwintoped? Nigdy nie słyszałam o czymś takim. – Spojrzałam znacząco na gajowego, który w końcu powiedział:

- Sprowadziłem go nielegalnie sześć lat temu. Nie mogłem go trzymać w domu, więc wypuściłem do lasu. Nie sądziłem, że przeżyje, bo był taki malutki, kiedy widziałem go ostatni raz – Hagrid rozkleił się na to wspomnienie. – Nie wiem, jak go zabiliście, ale mieliście strasznie dużo szczęścia. Kwintopedy są bardzo niebezpieczne.

- Zauważyłam – rzekłam. – Ale gdyby Potter mi nie przeszkodził, nie ucierpiałabym.

- Nie poradziłabyś sobie sama! Ile razy mam ci to tłumaczyć? Nie zabiłabyś go, bo nawet nie wiedziałaś, co to jest!

- Sama dałabym sobie radę! A dzięki tobie zostałam ranna.

- Niewiele osób przeżyło spotkanie z nimi – przerwał nam Hagrid. – Są odporne na większość zaklęć i strasznie szybkie.

     Mina mi zrzedła, kiedy gajowy przyznał Rogaczowi rację. Cholera, a więc Potter się nie mylił, stwierdziłam. Znowu uratował mi życie i kolejny raz ten fakt był dla mnie tylko ciężarem. Dlaczego nie mógł zostawić mnie w spokoju, nie wtrącać się?

- Tutaj was zostawię – Hagrid wyrwał mnie z zamyślenia. – Muszę jeszcze coś załatwić. Do zobaczenia.

- Cześć – rzuciłam na pożegnanie.

     W holu byliśmy teraz sami. Z Wielkiej Sali dochodziły głośne śmiechy i rozmowy.

- A więc zdążymy na kolację – stwierdził Rogacz. – Lepiej by było, jakbyś się najpierw trochę, hmm... ogarnęła.

     Spojrzałam na siebie. Rękaw bluzki był rozdarty i cały poplamiony krwią. Spodnie brudne od ziemi także nosiły ślady walki. Nie miałam lustra, więc na wszelki wypadek rozczesałam włosy palcami, a potem je przygładziłam. Po tych zabiegach znowu naskoczyłam na Pottera.

- Tylko na tym ci zależy? Nie wiem, jak możesz być aż tak ograniczony.

- Wściekasz się, bo wiesz, że miałem rację – powiedział Rogacz. – Dobrze wiesz, że nie poradziłabyś sobie sama i jesteś zła, że kolejny raz cię uratowałem.

    Weszliśmy teraz do Wielkiej Sali. Większość nie zwróciła na nas uwagi, biorąc pod uwagę fakt, jak wyglądaliśmy.

- Posłuchaj – powiedziałam. – Niepotrzebnie mnie ratowałeś. Nie prosiłam cię o to ani wtedy, ani teraz. Nie musiałeś tego robić. Nic dla mnie nie znaczysz i ja nic nie znaczę dla ciebie, więc przestańmy w końcu udawać, że jest inaczej. Przestańmy bawić się w zbędne uprzejmości!

- Wolałaś zginąć? Inaczej, wolałabyś zginąć niż przyznać mi rację i podziękować? – spytał James, próbując powstrzymać złość.

- Tak, dokładnie. Wolałabym zginąć i już nigdy, rozumiesz? NIGDY cię nie zobaczyć! – krzyknęłam.

     Dopiero teraz zorientowałam się, że większość osób, znajdujących się w sali, w tej właśnie chwili patrzy w naszą stronę i przysłuchuje się wymianie zdań, która dobrze niosła się po całej Wielkiej Sali.

     Byłam naprawdę zła o to, że kolejny raz nasze prywatne sprawy załatwialiśmy na forum publicznym całej szkoły, a nie jak cywilizowani ludzie. Z Potterem niczego nie da się załatwić normalnie, stwierdziłam. I pomyśleć, że ja się z nim całowałam, że jeszcze kilka godzin temu raniła mnie jego obojętność.

     O dziwo moje słowa chyba trochę go zszokowały.

- W porządku – powiedział. – Jeżeli tak wolisz.

- Nic nie wolę – odparłam. – Jedyne, czego pragnę to spokoju. Naprawdę nie wiem, dlaczego uczepiłeś się właśnie mnie.

- Również nie znam już odpowiedzi na to pytanie – stwierdził Rogacz. – Może po prostu chciałem postawić przy twoim nazwisku haczyk. Zresztą teraz jest mi to obojętne – dodał ze złością.

- Naprawdę? To tak jak mi. Dzięki bogu, że już nie muszę zawracać sobie tym głowy – rzekłam, a potem ruszyłam wzdłuż stołu Gryfonów z zamiarem dołączenia do dziewczyn oraz zjedzenia kolacji. Idąc, czułam na sobie spojrzenia osób, znajdujących się w Wielkiej Sali oraz przeszywający mnie na wylot wzrok Jamesa.

- Czy wy zawsze musicie załatwiać swoje sprawy publicznie, przy całej szkole? – spytała Ann, kiedy dosiadłam się do niej i Kate. Dziwne, ale Dorcas nie było w Wielkiej Sali. – Nie potraficie zachować się jak cywilizowani ludzie?

     Milczałam. Miałam dość wszystkiego i wszystkich, a przede wszystkim wtrącania się dziewczyn w nie swoje sprawy. To mój problem jak traktuję Pottera i innych.

- Jak ty w ogóle wyglądasz? – dodała Ann. – Co ci się stało? – wskazała na moją pokrwawioną rękę. – Co wyście robili w tym Zakazanym Lesie? O co znowu poszło? – pytania sypały się z ust mojej blond przyjaciółki niekończącą się falą. Ignorowałam je, ale w końcu nie wytrzymałam.

- Nieważne – przerwałam jej stanowczo. – To nie jest twój interes.

- Ale...

- Powiedziałam: NIEWAŻNE! – krzyknęłam ze złością, a Ann umilkła i wpatrywała się we mnie zmrużonymi oczami.

     W tym momencie do naszego stołu podszedł Sean. O nie, jęknęłam w duchu. Gorzej już być chyba nie może.

- Lily, możemy pogadać? – zapytał.

- Nie teraz – odparłam z niechęcią.

- Teraz – powiedział stanowczo. – O co znowu wam poszło?

- NIEWAŻNE – powtórzyłam formułkę, a Sean westchnął.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi o szlabanie, tylko dowiedziałem się o nim od dziewczyn?

- Bo nic by to nie zmieniło.

- Lily, proszę cię. Porozmawiajmy normalnie. Wiem, że jesteś zła na Pottera, ale...

- Ale co? – Sean milczał. – No właśnie – rzekłam.

- Lily... – odezwały się dziewczyny.

- Dajcie wy mi wszyscy święty spokój. Nie wtrącajcie się, nie wyrażajcie swojej opinii, bo mnie to nie interesuje.

     Wstałam z miejsca i zostawiając całe towarzystwo trochę zdezorientowane, wyszłam z Wielkiej Sali. 

***

     Rozdział wyszedł trochę dłuższy niż myślałam, więc mam nadzieję, że udało wam się dotrwać do końca. Cudowne stworzonko wzięłam z książki "Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć", która stoi na mojej półce. Może trochę zbyt naciągana była ta akcja, ale ratowanie Evans przez Pottera od początku było w planach pod nazwą: "Do trzech razy sztuka".