17. Hogsmeade cz. II czyli zakupy i żadnego psychologa

Witajcie, Kochani! 

     Jak już zauważyliście, z racji tego, że mamy marzec, który osobiście uważam za wiosenny miesiąc, chociaż za oknami do niej jeszcze daleko, zmieniłam wygląd bloga :) Postanowiłam, że na każdą porę roku będzie inny nagłówek i inna kolorystyka. Nad nagłówkiem siedziałam jakieś trzy godziny i myślę, że jak na amatorkę, wyszedł mi całkiem nieźle. Bynajmniej ja jestem z niego w miarę zadowolona. Nie wiem tylko, czy kolorystyka wam pasuje :/ Mi osobiście coś w niej nie gra, więc gdybyście mogli napisać w komentarzu czy wam się podoba czy nie, co byście w całości zmienili, to byłabym bardzo wdzięczna, bo wychodzę z założenia, że to przede wszystkim wam ma się podobać i dobrze czytać.

     Druga część rozdziału jest w sumie mało dynamiczna i niewiele znacząca, no ale wydaje mi się, że to taka jakby cisza przed burzą, która znowu rozpęta się w trzeciej części rozdziału, która ukaże się już za tydzień.

     Na wasze prośby postanowiłam również dodać fragment dotyczący Dorcas i Syriusza, który wcisnę właśnie do trzeciej części, gdyż wyszła ona trochę krótka. Nie wiem, czy będziecie z niego zadowoleni czy nie, bo niestety zbudowałam go pod następne wydarzenia, ale coś tam będzie. Zastanawiam się również czy trochę bardziej go rozbudować o dodatkową, oprócz rozmowy akcję, czy nie. Decyzja również należy do was, więc także napiszcie mi w komentarzu, co o tym myślicie, bo pomysł mam, ale muszę mieć trochę zapasu czasowego na napisanie tego.

     Nie marudzę dłużej, bo i tak strasznie się rozpisałam.

Zapraszam do lektury

Luthien

***

Dorcas Meadowes

- Masz coraz mniej czasu – powiedziałam, kiedy razem z Ann siedziałam wieczorem w Pokoju Wspólnym. – Dokładnie... – spojrzałam na zegar – dwie godziny i czterdzieści trzy minuty.

- Dor, daj mi spokój – odparła Ann. – Powiedziałam, że pierwsza nie wyciągnę ręki na zgodę i nie zmienię zdania.

- A ja powiedziałam, że masz się pogodzić z Lily i nie ma żadnej dyskusji. Jeżeli przez ciebie nie kupi jutro sukienki, a co gorsze w o g ó l e nie pójdzie na bal, to zabiję cię własnoręcznie – zagroziłam.

     Dopiero teraz Ann podniosła wzrok znad gazety, w której rozwiązywała jakieś łamigłówki.

- Chyba nie mówisz tego na poważnie? – spytała z udawanym strachem, na co obie parsknęłyśmy śmiechem.

- Pogódź się z nią – poprosiłam.

- Nie. Chyba, że sama do mnie przyjdzie.

- Co ci szkodzi?

- Już ci to tłumaczyłam, ktoś musi jej uświadomić prawdę. Jeżeli Lily w końcu ją zaakceptuje, sama mnie przeprosi, jeżeli nie, to widocznie jest zbyt głupia, żeby...

- Po pierwsze niezbyt wiem, za co ona ma ciebie przepraszać. Przecież to ty ją obraziłaś. Po drugie... Nie pomyślałaś o tym, że może ona po prostu nie jest jeszcze na to gotowa?

- Jak nie teraz, to kiedy? Wtedy, gdy skończymy szkołę i każde z nich pójdzie w swoją stronę? James jest świetnym szukającym. Prędzej czy później jakaś drużyna się o niego upomni.

     Westchnęłam. Wiedziałam, że Ann ma po części rację, ale zależało mi na tym, by moje przyjaciółki jak najszybciej się pogodziły. Powiedziałam więc:

- Nie jest powiedziane, że cokolwiek z tego wyjdzie. Mogą się zejść i szybko rozejść.

- Albo... – Ann zawiesiła głos – zostać ze sobą na stałe.

- Możliwe, ale wątpliwe – stwierdziłam i zauważyłam błysk w oczach Ann, który oznaczał, że wiedziała coś, o czym nie wiedział nikt. Uniosłam brwi, a ona powiedziała:

- Może zmienisz zdanie, jeśli ci zdradzę pewną tajemnicę. Teoretycznie Remus zakazał mi o tym mówić, ale myślę, że nie jest aż tak naiwny, by sądzić, że się tym z tobą nie podzielę.

     Zastanowiłam się, co mogło być aż tak ważne, że trzymano to w tak wielkiej tajemnicy, jednak nic nie wymyśliłam. Spojrzałam więc na Ann znacząco, a ona wyjawiła mi cały sekret.

- Żartujesz? – spytałam z niedowierzaniem, a moja blond przyjaciółka pokręciła tylko głową.

- James naprawdę wymyślił coś takiego, a ja uważam, że to jest bardzo dobry pomysł – odparła.

- A ja się zastanawiałam, o co chodzi – powiedziałam. – Nie sądzisz jednak, że powinna o tym wiedzieć? – dodałam.

- Nie – odparła stanowczo Ann. – James chce zobaczyć, czy chociaż trochę jej na nim zależy, a obserwując ją, chyba obie doszłyśmy do podobnych wniosków, nie? Jeśli jej powiemy, eksperyment, który idzie na razie świetnie, będzie do niczego. Tu chodzi o jej reakcję na jego obojętność, chyba proste, nie?

- Chyba tak – odparłam sceptycznie, gdyż wiedziałam, że tak nagła zmiana w zachowaniu Pottera może być odbierana przez moją rudą przyjaciółkę dwojako i działa dezorientująco.

- Poza tym – ciągnęła dalej zadowolona Ann – przekonamy się w końcu, czy moje przypuszczenia są słuszne. Jeśli tak, to nasza kłótnia była plusem w całej tej sytuacji.

     Nie byłabym tego taka pewna, pomyślałam. Z jednej strony te ich chore plany, których miałam serdecznie dość, mogły się udać. Jednak rozważałam także opcję, że takie kombinowanie może całkowicie odmienić bieg wydarzeń.

~ * ~

- Cześć dziewczyny – powiedziałam, kiedy weszłam do dormitorium. – Co robisz? – spytałam, podchodząc do leżącej na łóżku Lily.

- Nie widać? – odparła i wskazała na książkę.

- Nadal jesteś zła?

- Nie, nie jestem zła. Jestem po prostu wściekła – rzuciła Lily i z hukiem zatrzasnęła grubą księgę.

     Usiadłam na jej łóżku, zasunęłam kotary i rzuciłam zaklęcie Mufliato, żeby Kate i Miriam nie podsłuchały naszej rozmowy.

- Nie możesz się z nią dogadać? – spytałam zrezygnowana. Lily spojrzała na mnie i powiedziała:

- Nie. Ona zaczęła, więc pierwsza musi przeprosić. – Westchnęłam.

- Zachowujecie się jak małe dzieci – stwierdziłam.

- Poza tym, tu wcale nie chodzi o Ann.

- A o co? – zapytałam zaskoczona.

- Nieważne.

- Lily, co znowu zrobił Potter? – wiedziałam, że może chodzić tylko o niego.

- Nieważne.

- Lily – powiedziałam stanowczo.

- Dostałam przez niego mój pierwszy w życiu szlaban, który muszę na dodatek odbyć razem z nim. – Kiedy to usłyszałam, zachciało mi się śmiać, ale powstrzymałam się.

- Za co? – spytałam, próbując zachować spokój.

     Lily opowiedziała mi całe zajście z Huncwotami i teraz byłam trochę w szoku.

- Naprawdę powiedział, że zmarnowałaś mu lata życia? – Skinęła głową. Jak widać James działa niezbyt fair. Po co w ogóle wymyślał coś takiego? Naprawdę nie wiedziałam, dlaczego Potter to zrobił. Widocznie zależało mu bardziej, niż się wszystkim wydawało, a teraz łapie się ostatniej deski ratunku. – Na pewno nie to miał na myśli – próbowałam ją pocieszyć, bo wyglądała na załamaną.

- Dokładnie to – stwierdziła. – Nie rozumiem tylko, dlaczego. Dlaczego w jednej chwili tak bardzo się zmienił. Wiesz, naprawdę mnie zranił tym, co powiedział.

- Domyślam się i przykro mi z tego powodu – powiedziałam i przytuliłam ją. Jak widać, Ann miała rację. Nie tylko Jamesowi zależało.

Lily Evans

     Od tygodnia sytuacja między mną a Potterem stopniowo ulegała zmianie na jeszcze gorszą. Jakoś sobie z tym radziłam. Przecież na tym mi zależało, więc nie mogłam otwarcie przyznać, że się myliłam. Wystarczy, że wiedział o tym Kevin. Poza tym byłam z Seanem i to mi wystarczało, a czasami na pewno ratowało. W sumie naprawdę dobrze nam się układało. Jednak mimo tego, wczorajszy dzień był dla mnie ciosem, o którym chciałam jak najszybciej zapomnieć. Po pierwsze kłótnia z Ann, na którą byłam zła, gdyż złamała swoją obietnicę. Przyrzekała, że nie będzie się wtrącać ani mnie oceniać i co? Nie jest mną, nie wie, co czuję, więc jak może wypowiadać się w moim imieniu?, zastanowiłam się kolejny raz ze złością. Dopóki mnie nie przeprosi, nie odezwę się do niej. Po drugie kłótnia z Potterem. Nie byłam zła o samą kłótnię, bo do tego byłam już przyzwyczajona. Byłam zła o to, co Rogacz wczoraj powiedział, bo naprawdę poczułam się źle. Było mi strasznie przykro, bo się starałam, a on w kilku słowach podsumował naszą znajomość.

     Już za kilka godzin miało być wyjście do Hogsmeade, ale jakoś nie miało to dla mnie znaczenia. Kiedy informacja o balu obiegła szkołę, oczywiście chciałam się na niego wybrać, potem nie chciałam, zbyt zdołowana sytuacją z Potterem i Seanem, następnie znowu miałam iść, zmuszona przez moje przyjaciółki, a teraz sytuacja znowu się zmieniła.

~ * ~

     Stałam w sowiarni i obserwowałam latające sowy. Gdzieś wśród nich musiała być Kiss, ale nie mogłam jej znaleźć. Gdyby chciała, sama by do mnie przyleciała, pomyślałam. 

     Nagle jedna sowa wylądowała na parapecie i skubnęła mnie w rękę. Zauważyłam, że do nóżki ma przyczepioną małą paczuszkę. Uwolniłam ją od ciężaru, a potem otworzyłam pudełeczko. W środku znalazłam list oraz pieniądze. Domyślałam się, na co powinnam je przeznaczyć, dlatego serce mi się ścisnęło. Wzięłam natomiast list i zaczęłam czytać.

Kochana Lily!

     Na początku przesyłamy Ci pozdrowienia i dziękujemy za ostatni list. Nie przejmuj się tym, że nie było Cię na pogrzebie babci. Mamy nadzieję, że jesteś zdrowa i żywimy nadzieję, że jakoś poradziłaś już sobie ze wszystkim. 

     Smutno nam z powodu, że nie przyjedziesz na święta do domu, ponieważ zawsze spędzamy je razem, ale bal jest raz na dziesięć lat, więc mamy nadzieję, że w tym czasie będziesz się dobrze bawić. Poza tym to Twój ostatni rok w Hogwarcie, więc w pełni rozumiemy Twoją decyzję. Razem z tatą chcielibyśmy jednak zobaczyć, jak piękna będziesz tego wieczoru, dlatego przesyłamy Ci trochę pieniędzy na nową sukienkę i liczymy na jakieś zdjęcia. Mamy nadzieję, że zabawa będzie udana i, że nie pożałujesz swojej decyzji.

     Bardzo za Tobą tęsknimy i z niecierpliwością czekamy na Twój powrót do domu, chociaż dopiero co wyjechałaś. Mamy nadzieję, że zobaczymy się przy pierwszej możliwej okazji. Dołączamy kilka zdjęć. Pozdrów Jamesa, Ann i Dorcas. Czekamy na jakąś odpowiedź. 

Kochający Rodzice

     Łzy napłynęły mi do oczu. Po przeczytaniu listu wszystko się we mnie skumulowało. Śmierć babci, problem z Potterem, kłótnia z Ann... Tak bardzo chciałabym teraz porozmawiać z mamą. 

     Postanowiłam, że napiszę w liście, iż jednak przyjeżdżam na święta do domu i uśmiechnęłam się na myśl, jacy rodzice będą szczęśliwi z tego powodu. W końcu wyjęłam z pudełka także zdjęcia, które przysłali, a których na początku nie zauważyłam. Zobaczyłam ich roześmianych w parku rozrywki. Wyglądali jak duże dzieci, uśmiechnięci i szczęśliwi. Zastanowiłam się, czy kiedyś w końcu także spotkam prawdziwą miłość.

     Obejrzałam resztę zdjęć, a potem włożyłam wszystko do pudełka i skierowałam się do wyjścia. W drzwiach wpadłam na Ann. Pierwszy raz od wczorajszego ranka spotkałyśmy się sam na sam, a mi naprawdę nie chciało się z nią teraz rozmawiać.

- Cześć – powiedziała.

- Cześć – odparłam.

     Wyminęłam ją. Byłam już na schodach, kiedy Ann znowu się odezwała.

- Możemy nie zachowywać się tak, jakbyśmy się nie znały? – Odwróciłam się i weszłam z powrotem do sowiarni.

- Jeżeli przysłała cię Dorcas z nadzieją na zakończenie konfliktu, to powiedz jej, że nie ma na co liczyć – rzekłam. – Nie przeproszę cię, Ann, bo nie mam za co. I może jest trochę racji w tym, że już się tak dobrze nie znamy – dodałam. – Nie sądziłam, że jesteś zdolna do czegoś takiego.

     Zauważyłam, że Ann bardzo trudno jest się powstrzymać od powiedzenia tego, co chciała, ale udało jej się. Wzięła głęboki oddech.

- Posłuchaj. Nie zgadzamy się w sprawie Pottera, ale ja swoje wiem i nie będę przepraszać cię za to, co wczoraj powiedziałam, bo naprawdę nie jest mi z tego powodu przykro. – Wywróciłam oczami i znowu zebrałam się do wyjścia. – Poczekaj – poprosiła moja przyjaciółka.

- Ann, tu nawet nie chodzi o to, co powiedziałaś, bo każdy ma prawo posiadać swoje zdanie. Tu chodzi o to, że złamałaś obietnicę...

- Wiem, Lily – przerwała mi. – I za to chcę cię przeprosić. Przyrzekałam, że nie będę się wtrącać ani cię oceniać i złamałam przyrzeczenie, za co cię szczerze przepraszam, ale naprawdę nie mogę patrzeć jak...

- Ann – powiedziałam znacząco. Przeprosiła mnie za coś, co właśnie znowu chciała zrobić. Temat Pottera był dla mnie na razie skończony. Im mniej mam z nim do czynienia, tym lepiej. Kolejny raz mnie zranił i nie miałam zamiaru dłużej się z nim bawić.

- Przepraszam, już się zamykam – odparła. Zapadła chwila ciszy. – Więc... – odezwała się w końcu Ann. – Przyjmiesz moje przeprosiny, czy mam cię błagać na kolanach o przebaczenie?

- No nie wiem. Ostatnio coraz częściej zdarza ci się powiedzieć coś, czego nie powinnaś.

- Wiem, Lily, ale uwierz mi, że to wszystko dla twojego dobra. – Westchnęłam.

- Nie będziesz więcej wmawiała mi różnych rzeczy, wymyślała ani analizowała moich relacji z chłopakami, a tym bardziej z Potterem? – spytałam. – Przede wszystkim z nim – dodałam zaraz.

- Postaram się – odparła. Spojrzałam na nią znacząco. – Nooo, dobra. Nie będę – powiedziała, ociągając się.

- W takim razie myślę, że mogę przyjąć twoje przeprosiny – rzekłam, ale wiedziałam, że jej obietnica nic nie znaczy. Zbyt dobrze ją znałam, by się na to nabrać. Mimo to, przeprosiła mnie, więc już nie miałam powodu gniewać się na nią. Z drugiej strony była przecież moją przyjaciółką.

- Dziękuję – odparła i rzuciła się na mnie.

- Poczekać na ciebie? – Skinęła głową, a potem poszukała jakiejś sowy i przywiązała jej do nóżki list.

- Co zrobisz z Potterem? – zapytała Ann, kiedy schodziłyśmy po schodach. Długo nie wytrzymała, stwierdziłam.

- Nic – odparłam. – A co mam z nim niby zrobić?

- No nie wiem... – wzruszyła ramionami, ale wiedziałam, że chciała coś jeszcze dodać. – A z Seanem?

- Ann, o co ci chodzi? Przecież powiedziałam, że z nim chodzę i nie mam zamiaru na razie tego zmieniać.

- Na razie? Czyli jest jakaś szansa na to, że z nim zerwiesz? – Zaskoczyła mnie tym pytaniem.

- Nie rozumiem – powiedziałam.

- Nie lubię go – wyjaśniła.

- To już twój problem – stwierdziłam. – Poza tym i tak dobrze wiem, że nie zaakceptujesz żadnego mojego chłopaka, który nie będzie Rogaczem.

- Nieprawda – oburzyła się od razu.

- Mniejsza z tym. Skończę z Jamesem, jak tylko odbędę z nim dzisiejszy szlaban.

- Co?

     Opowiedziałam jej o wczorajszym zajściu, a ona nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Naprawdę nie widzę w tym nic śmiesznego – stwierdziłam.

- Dobra. To powiedz mi, co z dzisiejszym wyjściem do Hogsmeade.

- Idź z Dorcas. Ja zostanę i prawie cały dzień spędzę w bibliotece.

- Nie ma mowy. Idziesz z nami.

- Nie chce mi się siedzieć pięć godzin w sklepie i patrzeć, jak przymierzasz tony sukienek.

- Myślę, że w pięć godzin wyrobimy się wszystkie trzy – odparła z uśmiechem.

- Ann, powiedziałam, że nie idę na bal.

- A ja ci mówię, że idziesz. Poza tym, Lily, proszę. Dorcas mnie zabije, jeśli cię nie zmuszę do zmiany zdania.

- W takim razie już kupuj trumnę.

- Lily, błagam cię. Co ci szkodzi? Przecież chciałaś iść na ten bal.

- Ale już nie chcę.

- Masz chłopaka, masz partnera. Ja jestem w gorszej sytuacji. Poza tym jesteś ładna i dosyć popularna wśród męskiej części Hogwartu, więc…

- Więc co?

- Wypada, żebyś przyszła. Jestem pewna, że swoją kreacją rzucisz wszystkich na kolana.

- Taak, jeśli tylko dam ci wolną rękę. Nie, w ogóle nie ma mowy. Nie dam zrobić z siebie...

- Ale idziesz?

- Nooo, dobra – powiedziałam zrezygnowana. – Pójdę, ale sama wybiorę sobie sukienkę, a ty nie masz prawa głosu.

~ * ~

     Nie chciałam iść na ten bal i naprawdę miałam co do niego złe przeczucia, ale ostatecznie dałam się przekonać. O jedenastej pożegnałam się z Seanem i razem z Ann i Dor ustawiłyśmy się w kolejce do Hogsmeade. Dziewczyny ciągle trajkotały o sukienkach, butach, biżuterii i innych dodatkach, a ja czułam w kieszeni ciężar pieniędzy, które dostałam od rodziców. Nie chciałam ich wydawać, ale z moimi przyjaciółkami nie miałam szans. Jeśli sama nic nie kupię, one zrobią to za mnie, pomyślałam. W związku z tym postanowiłam nie szaleć i kupić zwykłą, nierzucającą się w oczy kreację. 

     Pół godziny później szłyśmy główną ulicą Hogsmeade. Pogoda była fatalna jak na początek października. Nie było zbyt ciepło, dodatkowo wiał zimny wiatr, więc wszyscy szybko załatwiali swoje sprawy, tłocząc się w sklepach i barach. Jak najszybciej się dało, zrobiłyśmy zakupy w Miodowym Królestwie i Sklepie Scrivenshafta. Dziewczyny chciały wejść także do Sklepu Zonka, ale od razu wybiłam im ten pomysł z głowy w obawie, że spotkam tam Huncwotów.

     Jedynym sklepem odzieżowym w Hogsmeade był Gladrag. Posiadał w swojej ofercie tyle artykułów, że właściciele musieli go podzielić na poszczególne działy porozrzucane po całej wiosce. Ten, którego my potrzebowałyśmy, mieścił się w jednym z wielu zaułków. Skręciłyśmy więc w boczną uliczkę i poszłyśmy aż do samego końca. Przez okna wystawowe, oświetlone jasnym światłem, dostrzegłyśmy mnóstwo ludzi. Widocznie nie tylko my wpadłyśmy na pomysł, aby udać się do niego akurat dziś.

     Kiedy otworzyłyśmy drzwi, zadzwonił dzwonek, na który jednak nikt nie zwrócił uwagi. W środku było mnóstwo dziewczyn, przymierzających i wybierających sukienki, które zachowywały się, jakby wpadły w jakiś obłęd. Luźniej było po drugiej stronie sklepu, która miała oddzielne wejście, a przeznaczona była dla panów. Część ze znajdujących się w sklepie chłopaków stała znudzona i zniecierpliwiona pomiarami, przymiarkami i poprawkami eleganckich garniturów, które miały robić na balu za szaty wyjściowe.

     Niektóre z dziewczyn także kupowały suknie na zamówienie, bo obok nich szybko uwijały się ekspedientki i krawcowe. I o co tyle hałasu?, zastanowiłam się.

- Chyba nie będziemy robić z tego takiego cyrku? – spytała Dor, patrząc sceptycznie na jedną z klientek, która tłumaczyła coś obsługującej ją dziewczynie. Wzruszyłam ramionami.

- Nie mam zamiaru czekać kolejny miesiąc na sukienkę, więc mam nadzieję, wybrać coś od razu – powiedziała Ann.

     Przepchnęłyśmy się przez tłum i ruszyłyśmy wzdłuż niekończących się wieszaków. Osobiście nie wiedziałam, od czego zacząć, gdyż nie byłam pewna, czego szukam. Oglądałam więc wszystkie sukienki po kolei, omijając tylko te, których kolor mi nie odpowiadał. Ann obserwowała moje poczynania tak długo, aż w końcu powiedziała:

- Oglądanie każdej sukienki po kolei, zajmie ci rok, a mamy najwyżej kilka godzin. Poza tym nie chcę tu spędzić całego dnia. – Uśmiechnęłam się z satysfakcją i obie wybuchłyśmy śmiechem. – Dobra – rzekła po chwili Ann. – Zacznijmy od tego, jaką sukienkę byś chciała. – Oho, pomyślałam. Mistrzyni zakupów przejmuje inicjatywę. Ann naprawdę miała do tego dryg. Potrafiła szukać i dobierać ubrania do osób. Prezenty zakupione przez nią w tej formie, zawsze były trafione. Lubiłam robić z nią zakupy, bo były szybkie i udane.

- Sama nie wiem... – zaczęłam. – Myślałam o czymś prostym i nierzucającym się w...

- Ty chyba żartujesz! – krzyknęła oburzona.

- Co jest? – spytała Dor, która w tej chwili do nas podeszła. W ręku trzymała już kilka wieszaków.

- Lily nie chce kupić sukienki – pożaliła się Ann.

- Nie powiedziałam, że nie chcę żadnej, tylko taką, która nie będzie się rzucać w oczy – odparłam urażona.

- W twoim wypadku dla mnie to jedno i to samo – stwierdziła.

     Obie spojrzałyśmy na Dorcas. Każda z nas miała nadzieję, że Dor ją poprze.

- No nie wiem, Lily – zaczęła, a ja już wiedziałam, że jestem przegłosowana. Cholerna demokracja, pomyślałam. – Nie możesz mieć nijakiej sukienki. Na balu chodzi o to, żeby wyglądać najlepiej ze wszystkich.

- Dobrze wiecie, że nie lubię być w centrum uwagi – powiedziałam trochę zbyt głośno.

- Daj spokój, Lily. Raz możesz się poświęcić – powiedziała Ann. – Poza tym tu nie chodzi nawet o bycie w centrum uwagi, tylko o pokazanie Jamesowi, na co cię stać. Zresztą nie tylko jemu.

     Kiedy Ann wygłaszała swoją przemowę, zauważyłam, że Dor spiorunowała ją wzrokiem na wzmiankę o Potterze. No właśnie, znowu Potter.

- Właśnie z tego powodu, który przed chwilą wymieniłaś, twierdzę, że powinnam mieć zwykłą sukienkę. Nie chcę, żeby James znowu skupiał na mnie wzrok. Zresztą nawet z sukienką tego nie zrobi – zauważyłam, przypominając sobie jego wczorajsze słowa.

- Zrobi to nawet bez sukienki – uderzyłam ją za tą głupią aluzję.

- Więc tym bardziej powinnam kupić jakąś niedrogą. Uwierz mi, że oprócz ciebie, moja sukienka nikogo nie będzie obchodziła. To wy powinnyście kupić coś wyjątkowego.

- My błyszczymy nawet bez sukienek – stwierdziła Dor z udawaną powagą. Zaśmiałam się.

- Lily, nie wiem, co się z tobą ostatnio dzieje, ale nie pozwolę ci popełnić katastrofalnego błędu – powiedziała Ann, a Dorcas pokiwała głową.

     Westchnęłam i nie skomentowałam wypowiedzi Ann. Spojrzałam za to na to, co trzymała Dor. Wśród wielu sukienek, które dźwigała, moją uwagę przykuła czarna z milionem cekinów i jakichś błyszczących kamieni.

- Przemierz tę czarną – powiedziałam, zmieniając temat. – Na pewno będziesz w niej wyglądać zjawiskowo. – Dorcas uśmiechnęła się i uważniej przyjrzała wskazanej przeze mnie sukience. – Syriusz padnie z wrażenia – dodałam po chwili, odwdzięczając się za poprzednie komentarze. Dor rzuciła we mnie czapką.

- Spokój. Spokój – zarządziła Ann. – Najpierw szukamy sukienki dla Lily, potem dla mnie i ruszamy do przymierzalni.

     Znowu zaczęłam chodzić i oglądać wszystko po kolei, jednak wybrałam kilka w miarę wyglądających kreacji, żeby Ann nie marudziła. Nagle natknęłam się na śliczną beżową sukienkę. Długą do ziemi, bez ramiączek. Z przodu miała kilka falbanek oraz pasek i kokardę pod biustem. Wzięłam ją jako ostatnią i ruszyłam do Ann i Dorcas, które przeglądały następny wieszak. Zauważyłam, że obie mają już całe sterty kolorowych ubrań, a jeszcze dorzucały kolejne.

- Ty chyba żartujesz – powiedziała znowu Ann, kiedy byłam już na tyle blisko, żeby ją usłyszeć. – Chcesz iść w tym na bal? – spojrzała sceptycznie na moją beżową sukienkę.

- Podoba mi się – odparłam. – Chcę ją przymierzyć. Jeśli będzie źle wyglądała, poszukamy innej. Poza tym mam jeszcze kilka w zanadrzu. – Ann wywróciła oczami, ale na razie dała za wygraną.

- Dobra, idziemy przymierzać, bo więcej już nie uniosę – stwierdziła Dorcas.

     Przepchnęłyśmy się przez tłumy okupujące przymierzalnie i na szczęście znalazłyśmy jedną pustą kabinę na samym końcu.

- Ja mam najwięcej – powiedziała Ann, – więc pójdę druga. Dor pierwsza.

- Przecież ja mam najmniej – zauważyłam.

- Tak, ale co do ciebie mam kilka planów, więc wchodzisz ostatnia – postanowiła moja blond przyjaciółka tonem niezezwalającym na dalsze dyskusje. Westchnęłam, wywróciłam oczami i opadłam zrezygnowana na kanapę stojącą na wprost naszej przymierzalni.

     Dorcas zaczęła przymierzać po kolei wszystkie swoje sukienki. Niektóre z nich odrzucała od razu, nawet nie wychodząc z szatni. W kilku wyglądała naprawdę ładnie i te poszły na stos „do zastanowienia”.

- Dor, przymierz w końcu tą czarną, o której ci mówiłam – powiedziałam w pewnym momencie znudzona.

- W porządku – odparła i setny raz zniknęła za zasłoną. Kiedy wyszła, zaniemówiłam.

- Wyglądasz świetnie! – krzyknęłam, wstając z miejsca. Dor stanęła do nas bokiem i spojrzała w lustro.

     Sukienka była piękna. Bez ramiączek, długa do ziemi. Góra była typowym, dopasowanym gorsetem, ozdobionym, mniej więcej do bioder, błyszczącymi kamieniami różnego kształtu i rozmiaru. Reszta sukienki była prosta, wykonana z lekkiej tkaniny pokrytej niezliczoną ilością czarnych cekinów. Ogólnie rzecz biorąc cała błyszczała od nadmiaru tych dwóch surowców. Ta kreacja dobrze ukazywała szczupłą figurę Dor, ale i podkreślała jej atuty.

- Ann, co myślisz?

- Jest boska – poparła mnie. – Wyglądasz cudownie. Pytanie tylko, czy tobie się podoba. – Dorcas skinęła głową.

- W takim razie bierz ją – powiedziałam. – Syriusz naprawdę padnie z wrażenia.

     Następna w kolejności była Ann, która wybrała najwięcej rzeczy z nas wszystkich, dlatego po kolejnej godzinie miała za sobą dopiero trzy czwarte przymierzonych sukienek. Szczerze mówiąc w każdej wyglądała dobrze, jednak kiedy założyła siódmą z kolei krwistoczerwoną, wiedziałam, że to powinna być ta. Wykonana z szyfonu, również długa do ziemi, bez ramiączek, rozszerzała się od pasa w dół i idealnie układała. Prosta w ozdobach, jedynie z górą trochę bardziej wymyślną. Wykończona była inkrustowaną taśmą z białymi, błyszczącymi kryształkami, która biegła do pasa, tworząc z każdej strony półkola, przeplatające się na samym środku. Na biuście materiał był marszczony, dzięki czemu jeszcze bardziej podkreślała największy atut Ann.

- Dziewczyno, zlituj się nad nami – powiedziała Dorcas na widok tej sukni. – Wyglądasz w niej naprawdę świetnie, chociaż w tysiącu poprzednich też nie wyglądałaś źle. – Pokiwałam głową.

- Jest twoja – stwierdziłam. – Naprawdę. Kończ to przymierzanie. Wyglądasz ślicznie. Może nawet Remus zaprosi cię na bal – uśmiechnęłam się szeroko. Tak, należało jej się. O dziwo Ann się zaczerwieniła.

- O czym ty mówisz? – spytała niepewnie.

- Nieważne – odparłam z ogromną satysfakcją.

- Naprawdę myślicie, że mam ją wziąć?

- Tak – powiedziałam, a Ann okręciła się i jeszcze raz przejrzała w lustrze.

- Dobra. Mnie również się podoba – uśmiechnęła się i zaczęła ubierać.

     W końcu nadeszła moja kolej.

- Dobra, ty wchodź i zacznij przymierzać, a my pójdziemy odwiesić resztę rzeczy – powiedziała Ann. – Zaraz wracamy. Tylko chcę zobaczyć wszystko, co wybrałaś – zaznaczyła.

     Wzięłam swoje sukienki, a także kilka innych, które podała mi Ann i zrezygnowana weszłam do przymierzalni. Zaczęłam od tych, które wybrała moja blond przyjaciółka. Założyłam zieloną, spojrzałam w lustro i się skrzywiłam. Zbyt rzuca się w oczy.

- Jesteśmy z powrotem – usłyszałam głos Ann, więc odsunęłam zasłonę.

- Niezła jest – stwierdziła Dorcas.

- Tak, ale nie tego szukamy – powiedziała Ann, a ja wywróciłam oczami. Zasunęłam z rozmachem zasłonę i zabrałam się za przymierzanie kolejnych kreacji.

     Nie. Nie. Nie. Ann powtarzała to słowo jak musztrę, oglądając mnie w kolejnych sukienkach. Kiedy w końcu zostały mi dwie ostatnie, byłam naprawdę szczęśliwa. Przymierzyłam kolejną brązową i pokazałam się dziewczynom. Te znowu pokręciły głowami, a ja zastanowiłam się, czy nie robią tego specjalnie. Gdy zakładałam moją faworytkę, czyli beżową sukienkę, usłyszałam głos ekspedientki:

- Znalazłam ostatni egzemplarz w tym rozmiarze. Dawno nikt jej nie kupował. Mam nadzieję, że będzie pasowała.

- Dziękuję – odpowiedziała Ann, a mnie ogarnęły pewne obawy.

     Zapięłam zamek i kolejny raz stanęłam przed dziewczynami z bardzo niezadowoloną miną. Tym razem (o dziwo) zobaczyłam w oczach moich przyjaciółek aprobatę.

- Mówiłam, że ta będzie najlepsza – powiedziałam.

- Tak – odparła Dor. – Wyglądasz w niej ładnie, ale...

- Nie – przerwała jej Ann.

- Nie? – zdziwiłam się. – Przecież... – Spojrzałam na Dorcas i już wiedziałam, że nie mam szans. One już dawno postanowiły, która sukienka zawiśnie w mojej szafie.

     W tej chwili Ann podała mi jeszcze jedną kreację. Spojrzałam na nią z niechęcią, gdyż była z tych „bardzo rzucających się w oczy”.

- Nie ma mowy. Nie kupię jej – powiedziałam stanowczo.

- Kupisz – stwierdziła Ann i wepchnęła mnie do przymierzalni.

     Powiesiłam sukienkę na haczyku i zaczęłam zdejmować tą, którą miałam na sobie. Znowu przyjrzałam się tej, którą dała mi Ann. Była śliczna i na pewno bym ją wzięła, gdybym szukała czegoś w tym stylu. Mimo to, jednak ją założyłam, bo Ann nie dałaby mi spokoju. Mając nadzieję, że robię to już dzisiaj ostatni raz, odsunęłam zasłonę.

- I jak? – spytałam, chociaż znałam już odpowiedź. Wiedziałam, że było to ukartowane.

- Wyglądasz... – zaczęła Dor.

- Obłędnie, prześlicznie, cudownie – dokończyła Ann. – Trafiony, zatopiony – zaśmiała się.

- Tak – poparła ją Dorcas. – Nie sądziłam, że będziesz w niej wyglądać a ż t a k dobrze.

- Mówiłam, że nie chcę żadnej rzucającej się w oczy – zaprotestowałam. – A ta, mimo swojego koloru, jest aż zbyt rzucająca. Poza tym jest za bardzo odkryta – wskazałam na wycięcia, znajdujące się na wysokości tali. Stwierdziłam, że gdyby były one o centymetr wyższe, sukienka by się rozleciała.

- Jeśli mnie nie posłuchasz i weźmiesz tę beżową, to nigdy w życiu się do ciebie nie odezwę – powiedziała Ann i zrobiła tą swoją śmieszną, obrażoną minę.

- Hmm, bardzo kusząca propozycja – stwierdziłam, a potem parsknęłam śmiechem, chociaż nadal byłam niezadowolona z tego, że dziewczyny postawiły mnie przed faktem dokonanym. – Czy ja wiem... – powiedziałam niepewnie.

- Nie wiesz – rzekła Ann. – Dlatego ja tu jestem. Bierzesz ją i nie marudź.

     Obróciłam się w stronę lustra. Sukienka była bez ramiączek, ze sznurowanym na plecach gorsetem, ciut za długa, ale według mojej przyjaciółki s p e c j a l n i e ciągnęła się po ziemi. Cała góra aż do bioder wyszyta była srebrnymi cekinami, które następnie ułożone były jakby w zwisające sople, gdyż zwężały się, zbliżając do ziemi. Dopasowana góra z dodatkowymi wycięciami po bokach, podkreślającymi moją wąską talię, rozszerzała się od bioder w dół, a lekki materiał, który musiał dźwigać tonę cekinów był biały. Dobra, musiałam przyznać, że wyglądałam w niej zjawiskowo, a całość, mimo swojego nijakiego koloru, robiła piorunujące wrażenie.

     Wiedziałam, że będzie to moja kolejna zła decyzja, ale ostatecznie zdecydowałam, że jednak kupię tą sukienkę.

- Zgoda – powiedziałam w końcu zrezygnowana. – Wezmę ją.

- Twoja pierwsza dobra decyzja dzisiaj – stwierdziła Ann i zanim zdążyłam odwdzięczyć się jakąś ripostą, rzuciła we mnie czymś białym i puchatym.

- Masz, przymierz jeszcze to.

     Obejrzałam „to coś”, co w moich rękach przybrało kształt białego, puchatego i miękkiego, krótkiego do pasa bolerka z rękawami trzy czwarte.

- Ty chyba żartujesz – powiedziałam. – Jest obrzydliwe.

     Ann westchnęła, a Dorcas się zaśmiała. Moja blond przyjaciółka wstała z kanapy i założyła mi to „puchate coś”. Nie miałam racji. Bolerko pasowało do sukienki jak ulał.

- W takim stroju możesz się pokazać publicznie – rzekła Dorcas.

- Jak tylko James cię zobaczy, będzie błagać o wybaczenie – powiedziała Ann, a ja spiorunowałam ją wzrokiem.

- Chcesz mi powiedzieć, że to wszystko, ta cała zabawa i męczenie mnie, było w imię dobra mojej znajomości z Potterem? – spytałam wściekła.

- Nie – odparła szybko Ann, nie tracąc głowy. – To wszystko było po to, byś pokazała mu, że jest dupkiem, który na ciebie nie zasługuje.

- Wczoraj powiedział, że to ja nie zasługuję na niego – rzekłam. Dziewczyny miały lekko zaskoczone miny.

- Więc widzisz, tym bardziej na ciebie nie zasługuje – odezwała się po chwili moja lokata przyjaciółka, sama sobie zaprzeczając.

     Byłam zła, a odpowiedź Ann wkurzyła mnie jeszcze bardziej, bo była jednym wielkim kłamstwem. Nie zgadzała się nawet w połowie procenta z tym, co powiedziała wczoraj rano. Mimo to, jej fałszywe argumenty zdołały mnie udobruchać, bo nie chciałam się znowu kłócić i umocnić w postanowieniu zakupu i sukienki, i bolerka.

     W końcu udałyśmy się do kasy. Zapłaciłyśmy za zakupy, poczekałyśmy aż ekspedientka zapakuje sukienki do wielkich pudeł i wyszłyśmy ze sklepu.

- Gdzie teraz? – spytała Dor.

- Po buty – odparła Ann uradowana. Jęknęłam.

- Co? – zapytała. – Musimy kupić odpowiednie buty do naszych cudownych kreacji.

- Jakbyś nie zauważyła – powiedziałam. – To te sukienki są tak długie, że butów i tak nie będzie widać.

- Nieważne. Kupimy je, choćbym was miała zaciągnąć do sklepu siłą.

- W porządku, Ann – wtrąciła się Dorcas. – Ale najpierw chodźmy odpocząć i napić się Kremowego Piwa, bo jestem wykończona.

     Poparłam jej pomysł, denerwując tym moją blond przyjaciółkę, która ostatecznie zgodziła się z nami.

- Niech wam będzie – powiedziała. – Ale potem buty. – Pokiwałyśmy głowami i ruszyłyśmy w stronę głównej ulicy.

~ * ~

     Weszłyśmy do Pubu Pod Trzema Miotłami, znalazłyśmy w kącie pusty stolik i złożyłyśmy zamówienie u Madame Rosmerty na trzy Kremowe Piwa z imbirem.

     Siedziałyśmy i rozmawiałyśmy, jednocześnie odpoczywając. Po jakimś czasie w gospodzie pokazali się Huncwoci z Miriam i jeszcze jakąś brunetką, której nie znałam, a do której zalecał się Łapa. Szybko odwróciłam wzrok i ze złością wpatrywałam się w zawartość mojego kufla.

- Lily, coś się stało? – spytała Dorcas. Ann także mi się przyglądała, posyłając pytające spojrzenie.

     Wzruszyłam ramionami. Przypomniałam sobie moją wczorajszą rozmowę z Rogaczem, dzięki której dostałam szlaban. Nie mogłam uwierzyć, że Potter, ten idiota, jest tą samą osobą, która wcześniej uratowała mi życie, wybijając z głowy chory pomysł rzucenia się z rozpaczy z mostu. Co więcej, chociaż nie wprost oraz w chwili, kiedy nie myślałam zbyt racjonalnie, powiedziałam, a raczej dałam mu cień szansy, że go kocham.

     Teraz, szczerze mówiąc, po stosunkowo krótkim czasie, wiedziałam, że czas rozwiać mgłę, która do tej pory przysłaniała tamten tajemniczy dzień. Musiałam w końcu powiedzieć o wszystkim dziewczynom. Nawet nie ze względu na nie, ale na mnie. Myślałam, że jak puszczę to wszystko w niepamięć, uwolnię się od tego, ale im bardziej chciałam o tym zapomnieć, tym bardziej nie dawało mi to spokoju.

     Przełknęłam ślinę, wzięłam głęboki oddech i zaczęłam swoją spowiedź.

- Muszę wam coś powiedzieć. – Przerwałam, ale nie doczekałam się żadnej reakcji ze strony dziewczyn. – Pamiętacie ten wieczór, kiedy dowiedziałam się, że... Kiedy dowiedziałam się, że moja babcia nie żyje? – Nadal ciężko było mi o tym mówić. Dziewczyny skinęły głowami. – To, co się wtedy wydarzyło jest, a właściwie było... Chodzi o to, że... Wiem, co się wtedy stało.

- Wiesz? – spytała z niedowierzaniem Dorcas. – Skąd? Potter ci powiedział? – Pokręciłam głową.

- Więc jak się o tym dowiedziałaś?

     Opowiedziałam im wszystko od momentu znalezienia przeze mnie i Seana lustra. Jedyne, co pominęłam to słowa, jakimi Rogacz przekonał mnie do powrotu do zamku. Nie chciałam, żeby dziewczyny wiedziały, dlaczego to zrobiłam. Nie po tym, co zostało ostatnio powiedziane. Zresztą, co za różnica? Nie o to chodzi w tym wszystkim i nie po to im to mówię, stwierdziłam.

- James przekonał cię do zmiany zdania? – Ann nadal nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała. – Musiał mieć naprawdę mocne argumenty.

- Lily, chciałaś popełnić samobójstwo? – to pytanie zadane przez Dorcas, uderzyło we mnie z ogromną siłą. Dopiero w tym momencie spojrzałam na moje przyjaciółki. Ann była teraz zszokowana, bo w końcu załapała tragizm sytuacji. Wszystkie emocje Dor przełożyły się za to na straszną bladość, która biła z jej twarzy. Moja ciemnowłosa przyjaciółka naprawdę była przerażona tym faktem.

- Jak widać – odparłam w końcu, próbując nie okazać żadnych uczuć. – Osobiście nadal niezbyt pamiętam, co się wtedy stało, co czułam... Zobaczyłam w zwierciadle taki bieg wydarzeń, który Potter, na moje nieszczęście, potwierdził.

- Lily, może powinnaś porozmawiać z psychologiem, ja nie pomyślałam, że... – mówiła Dorcas.

- Widzisz tu jakiegoś? – przerwałam jej. Byłam już trochę zirytowana jej nieustępliwością. – Męczyło mnie to, więc wam powiedziałam. Na razie to mi wystarczy...

- Powiedz o tym McGonagall – Dor nie dawała za wygraną. Spojrzałam na Ann, ale ona posłała mi tylko przepraszające spojrzenie. Cholera. Nie pomyślałam o tym, że dziewczyny skupią się na tej części, która akurat dla mnie nie miała znaczenia.

- Nigdy. I ani mi się ważcie zrobić to za mnie – zagroziłam.

- Ale...

- Nie ma żadnego ale – ucięłam szybko dyskusję. Dopiłam Kremowe Piwo, zebrałam swoje rzeczy, a potem wstałam z krzesła.

- Czekam na zewnątrz. Z tego co wiem, miałyśmy kupić jeszcze buty – powiedziałam i udałam się w stronę wyjścia odprowadzana wzrokiem bacznie obserwujących mnie dziewczyn oraz... Jamesa.